Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/331

przecie to lombrozoska czaszka!
 Dyzma podniósł się i spojrzał na zegarek:
 — No, to bądź zdrów!
 — Pan odchodzi?... Niech pan jeszcze posiedzi, bo mi nudno samemu.
 — Nie będziesz sam. Jeszcze dzisiaj wyślę cię do Tworek.
 Ponimirski wyskoczył z łóżka i drżąc na całem ciele podbiegł do Nikodema:
 — Nie! Nie! Ja zgadzam się na wszystko
 — Zgadzasz się?
 — Tak.
 — I nie rozpuścisz pyska?
 — Nie.
 — Będziesz mnie uczył?
 — Będę.
 — No, klawo, a teraz nazwij mnie po imieniu.
 — Kiedy ja nie pamiętam tego imienia. To jakieś idjotyczne imię.
 — Nikodem.
 — Teraz już wiem... Nikodem!
 — Wiec sztama?
 — Co?
 — No, zgoda między nami?
 — Zgoda.
 — Daj, Żorż, łapę! Servus.
 Podali sobie ręce i Dyzma wyszedł.
 Ponimirski usiadł na dywanie i śmiał się długo, sam nie wiedząc z czego.
 Wreszcie zaczął krzyczeć:
 — Antoni! Antoni! Antoni!
 Gdy służący uchylił drzwi, Ponimirski rzucił się nań z pięściami:
 — Czemuś zamilczał przedemną?!
 — Co zamilczałem, paniczu?
 — To, że moja siostra wychodzi zamąż! Stary ośle!... No teraz szybko pakuj rzeczy!
 — Pakować, poco paniczu?
 — Przeprowadzamy się.