Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/301

 Policjant chwycił słuchawkę telefonu i wymienił numer.
 — Jest pan komisarz?... Proszę koniecznie obudzić. Ważna sprawa. Tu dyżurny przodownik Kasparski.
 Po dłuższej chwili odezwał się komisarz. Przodownik zameldował mu, że jest takie doniesienie.
 — Zatrzymać ją — kazał komisarz — zaraz przyjadę i sam ją zbadam.
 Przodownik położył słuchawkę i wskazał Mańce ławkę pod ścianą.
 — Poczekaj.
 — Dobrze.
 Usiadła. O, on ją popamięta!
 Nikodem leżał w łóżku i czytał gazetę, gdy zadzwonił telefon.
 Zaklął i postanowił nie wstawać. Telefon jednak nie przestawał dzwonić.
 — Co za cholera!?
 Nie nakładając pantofli wyskoczył z łóżka, w ciemnym gabinecie potknął się o krzesło.
 — Hallo!
 — Czy mogę mówić z panem prezesem Dyzmą?
 — Jestem. Kto mówi?
 — Tu mówi komisarz Jaskólski. Moje uszanowanie panu prezesowi.
 — Dzień dobry. O co chodzi?
 — Przepraszam pana prezesa, że dzwonię tak późno, ale jest bardzo ważna sprawa.
 — Co za sprawa?
 — Zgłosiła się do komisarjatu prostytutka, nazwiskiem Barcik, zeznając, że pan prezes robi podkop pod Bankiem Zbożowym.
 — Co?...
 Komisarz wybuchnął śmiechem.
 — Nie wygląda na warjatkę, ale z uporem twierdzi to, co panu prezesowi mówię. Czy pan prezes ją zna?
 — A czort ją wie.
 — No, naturalnie. Kazałem ją zatrzymać. Myślałem początkowo, że jest pijana, ale nie. Ona nie wie,