Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/225

sków i tupanie tysiąca nóg zmieszały się w hałas, w którym zarówno gwizdek sędziego, jak i dzwonek przewodniczącego stały się nieme.
 — Brawo, brawo, Wielaga! — ryczał Dyzma, aż mu pot wystąpił na czole.
 Tymczasem zapaśnicy podnieśli się z dywanu.
 Wielaga kłaniał się dokoła, natomiast Tracco podszedł do stolika jury i coś mówił, pocierając siny kark.
 Wreszcie hałas ucichł. Wówczas sędzia wyszedł na środek areny i oznajmił:
 — Spotkanie zapaśnicze mistrza Polski, Wielagi, z mitrzem Włoch, Tracco, zostało nierozstrzygnięte, gdyż Wielaga położył przeciwnika dzięki podstawieniu nogi, co jest chwytem niedozwolonym. Jury postanowiło...
 Dalsze jego słowa zagłuszył ryk protestów.
 — Nieprawda!
 — Nie podstawił nogi!
 — Sędzia kalosz!
 — Wielaga zwyciężył!
 — Precz z Italjańcem!
 Wreszcie pozwolono dojść do głosu przewodniczącemu jury:
 — Proszę państwa. Walka została nierozstrzygnięta, gdyż Wielaga podstawił nogę. Widział to nietylko sędzia, lecz i ja.
 — Nieprawda, nie podstawił! — krzyknął Dyzma.
 — To pan mówi nieprawdę — oburzył się przewodniczący.
 — Że co? — krzyczał Dyzma. — Że co? Jak ja mówię, że nie podstawił, ja, prezes Państwowego Banku Zbożowego, to mnie więcej można wierzyć, jak takiemu bubkowi z gwizdkiem.
 Cyrk zatrząsł się od oklasków.
 — Brawo, brawo!
 — Prawdę mówi!
 Przewodniczący podniósł się z miejsca i zawołał:
 — W zapasach wyrokuje jury, a nie publiczność. Walka została nierozstrzygnięta.