Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/124

 — I tak nie zejdę na kolację — odparła Nina i zaszlochała znowu.
 Kasia okrywała pocałunkami jej mokre policzki, oczy, drgające usta, włosy.
 — Nie płacz, nie płacz, kochanie, byłam niedobra, brutalna, przebacz najdroższa...
 Tuliła ją mocno w ramionach, jakby siłą uścisku chciała zdusić spazm łkania.
 — Ninuś, moja kochana Ninuś!
 W drzwiach stanęła pokojówka, meldując, że kolację podano.
 — Powiedz panu, że panią głowa boli i że nie zejdziemy na kolację.
 Gdy pokojówka wyszła, Nina zaczęła namawiać Kasię, by zostawiła ją i zeszła na dół. Kasia jednak ani słyszeć o tem nie chciała. Nina, chlipiąc, ocierała oczy, gdy znowu zapukano.
 Do pokoju wpadł Kunicki. Był rozpromieniony i rozgestykulowany.
 — Chodźcie, chodźcie — szeplenił — przyjechał Dyzma! A nie macie pojęcia z jakiemi rezultatami! To złoty człowiek! Powiadam wam, wszystko przeprowadził co chciał! Chodźcie! Umyślnie prosiłem, by z opowiadaniem zaczekał na was...
 Tak był przejęty, że dopiero teraz spostrzegł, że musiała zajść tu jakaś awantura.
 — Co wam jest? No? Chodźcie. Dajcie spokój...
 Chciał coś dalej mówić, lecz Kasia nagle się zerwała i, wskazując na drzwi, krzyknęła:
 — Wynoś się!
 — Ależ...
 — Wynoś się w tej chwili!
 Kunicki znieruchomiał. W małych oczkach zaiskrzyła się nienawiść. Wyrzucił z siebie ordynarne przekleństwo i wybiegł z pokoju, tak trzasnąwszy drzwiami, że siedzący w hallu Nikodem aż podskoczył na kanapie.
 — Co się stało? — zapytał lokaja.
 Ten uśmiechnął się porozumiewawczo:
 — Pewnie panienka wyrzuciła jaśnie pana za drzwi.