Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/109

 Jaszuński zamykał biurko. Ulanicki zadzwonił na woźnego.
 Nikodemowi przyszło na myśl, że teraz byłaby najodpowiedniejsza chwila do spróbowania, czy nie uda się załatwić prośby Kunickiego.
 — Panie ministrze — zaczął — i ja mam interes.
 — No? Służę — z zaciekawieniem spojrzał nań Jaszuński.
 — Chodzi o to, że w grodzieńskiej dyrekcji lasów państwowych rządzi dyrektor Olszewski. Ten Olszewski uwziął się, żeby zaszkodzić tartakom Koborowskim... On nienawidzi Kunickiego i dlatego coraz zmniejsza ten, no ten... kontygent drzewa z lasów państwowych....
 — Ach, prawda — przerwał minister — coś pamiętam. Były nawet jakieś skargi. Ale ten Kunicki to podobno bardzo ciekawy jegomość. Czy pana z nim coś łączy?
 — Broń Boże. Tylko interesy...
 — Nikodem — wyjaśnił Ulanicki jest jego sąsiadem i plenipotentem jego żony, z którą Kunicki, uważasz, jest na bakier.
 — Panie Nikodemie — powiedział minister — będę szczery. Nie chciałbym zmieniać zarządzeń Olszewskiego. Kunicki uchodzi za kanalję i krętacza. Ale panu wierzę bez zastrzeżeń. Czy rzeczywiście powiększenie kontygentu drzewa z punktu widzenia interesów Skarbu byłoby słuszne? Tak czy nie?
 — Tak — kiwnął głową Dyzma.
 — Czy dyrektor Olszewski bez powodów szykanuje tartaki pani Kunickiej?
 — Bez powodów.
 — Rzecz załatwiona. Mojem zdaniem umiejętność kierowania polega na umiejętności natychmiastowej decyzji.
 Wyjął kartę wizytową, nakreślił na niej kilka wierszy i, wręczając ją Dyzmie, rzekł z uśmiechem:
 — Służę panu. To jest bilecik do Olszewskiego. Niezależnie od tego, jutro rano każę wysłać doń odpowiedni telefonogram. Kiedy pan wraca na wieś?