Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/97

 Pokusa była silna. Z błyskawiczną szybkością przez mózg przebiegały argumenty, usprawiedliwienia i impulsy przeciwne.
 — Nie będę czytała, rzucę tylko okiem na podpis — zachęciła siebie.
 Nagle wzrok jej zatrzymał się na różach, na tych impertynencko czerwonych różach, bezczelnych, narzucających się, zaborczych. Ach, gdyby mogła je rzucić na ziemię i podeptać…
 Wyciągnęła rękę i z całej siły zgniotła w dłoni najbliższy kwiat. Ostry ból kolca wbijającego się w skórę sprawił jej raczej przyjemność, ale i otrzeźwił jednocześnie. Wyssała z palca kropelkę krwi.
 — Jestem nieprzytomna, zupełnie nieprzytomna — skonstatowała w myśli. — Zniszczyłam różę… I w ogóle jakie mam prawo wtrącać się w te rzeczy?… Ona oczywiście wie o jego wyjeździe i prosi go, by został…
 Do oczu Moniki nabiegły łzy:
 — A właśnie, że nie, że nie zostanie! Choćbym miała umrzeć, nie zostanie!
 Usłyszała kroki Justyna w sąsiednim pokoju. Drzwi otworzyły się.
 — Boże! Jak on wygląda! — pomyślała.
 Rzeczywiście był niezwykle mizerny, oczy patrzyły posępnie, rysy ułożyły się w wyraz przygnębienia.
 — Dzień dobry, panno Moniko — powiedział bez uśmiechu. — Proszę nie gniewać się, iż musiała pani na mnie czekać. Jestem nieznośnym guzdrałą.
 — Dzień dobry — odezwała się, usiłując opanować głos — nic nie szkodzi. Przyglądałam się tymczasem pańskiej pracy, a raczej swojej podobiźnie.
 — No i cóż?
 — Zdradza wszystkie niedokładności oryginału.
 — Ach! Polowanie na komplimenty? — uśmiechnął się lekko.
 Potrząsnęła głową:
 — Nie, panie Justynie. Wiem dobrze, że jestem brzydka.
 — To nieprawda.
 — Prawda, niestety.