Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/353

 — Czy ja wiem… Justyn miewa różne pomysły. Może wyjedziemy za granicę, może przeniesiemy się do Francji…
 — Cóż — wzruszył ramionami. — Nie sądzę, by cokolwiek mogło mi przeszkodzić, by pojechać z wami.
 Monika przygryzła wargi:
 — Ale nie wiesz, czy będziesz wtedy chciał tak zrobić.
 — Owszem. Wiem z całą pewnością.
 — Nie wiesz, bo przecie… No wyobraź sobie na przykład, że nasze stosunki się rozluźnią, że między tobą a nami zajdą jakieś nieporozumienia…
 — Ach, do tego zmierzasz.
 — Do niczego nie zmierzam — powiedziała niecierpliwie. — Chcę tylko, byś trzeźwo spojrzał na te rzeczy. Trzeba wziąć pod uwagę wszystkie ewentualności.
 Marek milczał.
 — Z chwilą, gdy robi się coś takiego, co już nie może być odrobione, należy pamiętać, że jesteśmy tylko ludźmi, że podlegamy zmianom usposobień i w ogóle.
 — Ja się nie zmienię.
 — Więc skoro chcesz, bym stawiała kropki nad i, powiem ci, że my możemy zmienić się.
 — Cóż począć… Na to nie znajdę rady.
 — Owszem jest na to rada.
 — Jaka?
 — Nie przeciągać struny — wyrzuciła z siebie tonem prawie ostrym.
 Zapanowało milczenie. Po dłuższej chwili Marek powiedział:
 — Mam to zrozumieć jako… banicję?
 — Nie, Marku, jako prośbę, byś nie robił głupstwa, podwójnego głupstwa, które zaciąży fatalnie na naszej przyjaźni. Mój Boże, czy ty nie widzisz, co się dzieje z Justynem?… Czy nie widzisz w jakim stanie są jego nerwy?…
 — Tylko o moje nerwy nikt się nie troszczy — powiedział z goryczą.
 — Marku, masz wiele słuszności. I wierzaj mi, że mówienie tego wszystkiego sprawia mi najdotkliwszy ból, ale muszę tak mówić, muszę ci to powiedzieć, muszę cię prosić, byś wyjechał, byś wrócił do Zapola.