Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/325

o tym zapomnieć, moglibyśmy wreszcie odetchnąć spokojnie i skończyłaby się ta nieustanna szarpanina nerwów, gdybyś ty zechciał trzeźwo spojrzeć na twoje życie!
 — Trzeźwo?
 — Tak, trzeźwo, po ludzku.
 — Nie wiem o czym mówisz.
 — O tobie. Cóż to jest za stanowisko wobec przyszłości: tą treścią żyję i żyć będę!… To przecie nonsens!
 — A cóż innego zostaje mi do wyboru? — zapytał poważnie Marek.
 — Co?… A chociażby małżeństwo.
 — Chyba żartujesz, Moniko.
 — Wcale nie. Powinieneś ożenić się. Doprawdy nie widzę powodu, dla którego miałbyś skazywać się na starokawalerstwo.
 — Nie widzisz? — zaśmiał się ironicznie.
 — Oczywiście. Wiem co mi powiesz. Powiesz, że nie spotkasz takiej kobiety, którą mógłbyś pokochać. Ale przecie nie wszystkie małżeństwa zawierane są z miłości. Weź chociażby Jankę. Nie kochała Stefana, ale pobrali się i jest im zupełnie dobrze.
 — Dobrze?… Nie wiem, czy dobrze.
 — Na pewno, bo oboje są rozsądni i normalni ludzie. A tyle jest młodych, ładnych i porządnych panien na świecie. Każda z nich byłaby dobrą żoną.
 — Nie przeczę.
 — No, Marku, zastanów się! Dlaczego nie masz się ożenić!
 — Przyczyna jest bardzo prosta — powiedział po namyśle.
 — Jakaż to przyczyna?
 — Małżeństwo z każdą, z najlepszą, było by dla mnie torturą.
 — Nie rozumiem — oburzyła się.
 — Nie chcesz rozumieć. Ja kocham ciebie, Moniko. Kocham ciebie i myśl o jakiejkolwiek innej kobiecie jest, byłaby dla mnie nieznośna. Unieszczęśliwiłbym ją i siebie.
 Przetarł ręką czoło i dodał:
 — Chyba nie będziesz ode mnie wymagała aż takiego poświęcenia dla spokoju… Justyna.
 — Boże, jaka ja jestem nieszczęśliwa — szepnęła Monika.