Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/278

 Przyjechał do Zapola wczesnym rankiem wynajętą na stacji żydowską furmanką. Gdy zajechał przed ganek, w domu jeszcze spano. Służącemu kazał nikogo nie budzić i czym prędzej wyszedł do ogrodu.
 Bał się zapukać do drzwi Moniki. Bał się tego, co za tymi drzwiami może go czekać. Zaledwie skręcił w jaśminową aleję, spotkał Marka. Stanęli naprzeciw siebie tak niespodziewanie, że zaskoczyło to obydwóch.
 Marek opanował się pierwszy i wyciągając rękę na powitanie, powiedział:
 — O, przyjechałeś!
 Justyn nerwowo ścisnął jego dłoń:
 — Właśnie przed chwilą…
 — Dlaczego nie depeszowałeś? Wysłałbym konie.
 — Jakoś nie przyszło mi to na myśl.
 — Widziałeś już Monikę? — zapytał Marek.
 Justyn potrząsnął głową:
 — Śpi jeszcze.
 — Wkrótce wstaną. No, jakże ci się powodzi? Co porabiasz?
 Justyn bąknął wymijająco kilka zdań i niespodziewanie zapytał:
 — Jak sądzisz, czy Monika zechce tu dłużej zostać, czy zgodzi się wrócić ze mną do Warszawy?
 Na opalonej twarzy Marka wystąpiły ciemne plamy rumieńców:
 — Nie wiem. Nie rozmawiałem z nią o tym.
 Uderzył lekko trzciną po cholewie buta i dodał:
 — Myślałem, że i ty zostaniesz do końca lata.
 — Nie wiem, czy to w ogóle było by możliwe.
 Umilkli obaj i szli obok siebie. Po długim milczeniu Marek zaczął mówić:
 — Nie pisywałeś ostatnio do mnie. Nie wiedziałem, co się z tobą dzieje. Zawsze byłeś zbyt wrażliwy i zbyt łatwo ulegałeś depresjom. Źle wyglądasz. Zbyt nerwowo bierzesz życie. Może trudniej mi dzisiaj niż dawniej dawać ci jakieś rady… Ale nie boję się, że posądzisz mnie o jakiekolwiek uboczne in-