Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/196

ko, kochałaby je jak własne. Instynkt byłby oszukany, lecz nie przełamany.
 Justyn pocałował ją w rękę:
 — Więc dobrze, kochanie. Zgadzam się, że nie potrafisz kochać przybranego dziecka tak, jakby to było własne, do czego, ja na przykład, a sądzę, że i każdy mężczyzna byłby zdolny. Ale przecież z taką Małgosią od szwaczki nic cię nie łączy, a jednak lubisz ją bardzo.
 To zupełnie co innego.
 — Więc chociażby innego! Czy nie chciałabyś mieć takiej dziewczynki na stałe w domu?… Czy nie byłoby ci przyjemnie czuwać nad nią, ubierać, karmić, uczyć takiego bobaska?…
 Monika zamyśliła się:
 — To tak trudno od razu odpowiedzieć… To nie jest takie proste.
 — Więc namyślisz się, kochanie, zastanowisz się i wówczas wrócimy do tej sprawy. Dobrze?
 — Dobrze. Tylko…
 — Tylko co?
 — Proszę cię, Justynie, nie przynaglaj mnie… Muszę to rozważyć w zupełnym spokoju.
 — Ależ oczywiście, moja ty najdroższa.
 — I sama ci powiem.
 — Dobrze, dobrze, kochanie.
 Tejże nocy, gdy oboje zmęczeni mówili sobie dobranoc, Monika przytuliła usta do ucha męża i szepnęła:
 — Ja wciąż jeszcze nie tracę nadziei, że będzie…
 Pocałował ją i nic nie odpowiedział.
 — A ty wierzysz? — zapytała.
 — Bardzo… chcę wierzyć, kochanie.
 Położył się i udawał, że śpi, lecz zasnąć nie mógł. Już teraz prawie pewien, że rozwiązanie kwestii podsunięte mu przez Marka nigdy nie uzyska zupełnej zgody Moniki. Występując z tym projektem oczekiwał, że spotka się, jeśli nie z entuzjazmem, to w każdym razie z radością. Ona natomiast czuła się jakby dotknięta jego propozycją, a teraz domaga się od niego podtrzymania jej gasnącej nadziei.
 — Czy nie lepiej od razu, jednym zamachem przeciąć