Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/78

 — Nudny pan jesteś. Czy w podobny sposób zabawiasz zawsze kobiety?
 — To zależy od ich pokroju. Z panią n. p. trudno mi rozmawiać; łatwo można wpaść we fałszywy ton. Muszę się oswoić.
 Sara popatrzyła mi w oczy, usiłując nadać spojrzeniu wyraz jedwabistej miękkości. W tym momencie spostrzegłem w jej rysach uderzające podobieństwo do Stosławskiego. Kobieta zauważyła zdumienie:
 — Cóż to panu? Wyglądasz na odkrywcę w chwili genjalnego wynalazku.
 — Istotnie odkryłem rzecz szczególną.
 Podniosła się drwiąco:
 — Proszę, cóż takiego?... Czy wolno wiedzieć?
 — Pani jest dziwnie podobna do Kazia.
 Twarz Sary zadrgała:
 — Przywidzenie.
 — Nie, proszę pani. Jestem dość dobrym fizjognomistą. Zresztą można to wytłómaczyć: żyjecie państwo ze sobą od dłuższego czasu... Współżycie tak bliskie upodabnia.
 — Hm... czy to pańska teorja?
 — Nie, łaskawa pani — teorję tę, zresztą nie nową, dokładniej roztrząsał przed paru laty dr. Fr. Żmuda.
 Przypisując rzekomą teorię Żmudzie, kłamałem, chcąc tylko wprowadzić to nazwisko do rozmowy.