Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/116

chodzeń i że „historja“ prędzej czy później wypłynie znów na powierzchnię...
 Podniósł z zamyślenia głowę i raz jeszcze objął krótkiem spojrzeniem treść listu. Wtedy wyodrębniły się słowa zaproszenia: „w którąś środę lub sobotę między piątą a siódmą“.
 — Wszakże dziś właśnie sobota!
 Spojrzał na zegarek.
 — Szósta. Jeszcze czas.
 Zadzwonił na Józefa.
 — Mój żakiet i lakiery!
 Koło godziny wpół do siódmej przyciskał taster u dzwonka do mieszkania przy ul. Lipowej l. 23 na I. piętrze.
 Otworzyła mu zgrabna, czarnooka pokojówka. Uchylił kapelusza.
 — Pani w domu?
 Dziewczyna zawahała się.
 — Jaśnie pani dzisiaj nie przyjmuje — odpowiedziała z przymusem. Wówczas podał jej wizytówkę, równocześnie wciskając w rączkę banknot.
 — Może panienka zechce oddać pani mój bilet.
 Kokieteryjna główka w białym czepeczku znikła za drzwiami, by po kilku minutach zjawić się z powrotem z czarującym uśmieszkiem na ustach:
 — Jaśnie pani prosi.
 I przepuściwszy gościa do wnętrza, wskazała mu salon na prawo.
 — Jaśnie pani za chwilę wyjdzie.