Strona:Stefan Barszczewski - Obrazki amerykańskie.djvu/37

wnie, jak przy maszynie fabrycznej, lub kantorze biurowym.
 Bitwa się kończy. Już „Viscaya” i „Maria Theresa”, rzucone na brzeg, konają w płomieniach, „Cristobal Colon” całą siłą pary usiłuje wymknąć się — napróżno; „Almirante Oquendo” dogorywa. Ryje go, tłucze, rozdziera pociskami pancernik „Texas”. Wreszcie i „Oquendo” osiadł na brzegu, w cieniu wesołych, spokojnych wzgórz zielonych — bezsilny, straszny trup.
 Do połowy obnażeni, potem okryci marynarze amerykańscy wyroili się z za armat i puklerzy stalowych „Texasu” na pokład.
 Rzucają czapki w górę, śmieją się, ślą ku niebiosom okrzyki zwycięstwa.
 Wtem staje wśród nich komendant pancernika, kapitan Philip, surowy, spokojny.
 — Nie cieszcie się — mówi — tamci biedacy konają!
 I cisza zapanowała na pokładzie.
 To nie czułostkowość, to — business.
 Po co cieszyć się z cudzego nieszczę-