Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/210

200

rowie piechoty dzielą się teraz na dwie partye. Jedna partya jest za tobą, — nieliczna, — druga jest przeciwko tobie, — bardzo liczna. O cóż chodzi? O to, żeby ta liczna zmalała, a ta nieliczna wzrosła w siłę. Musisz zrobić jakieś ustępstwo, przeprosić, cofnąć słowo. Wtedy można będzie sprawę postawić na poziomie zatargu honorowego. Rozumiesz, co mówię? Zatargu honorowego...
 — Nigdy tamtego słowa nie cofnę, panie generale. Każdemu stanę po kolei na placu. Niech cały ten pułk piechoty!
 — No-no, no-no! Bohater!
 Piotr schylił głowę i długo milczał. Wreszcie podniósł oczy i rzekł krótko:
 — Pan generał rzuca mi raz po raz to słowo „bohater“, jako przezwisko. Otóż, niech będzie, jestem bohaterem.
 — Bajronowskim, czy jakim innym?
 — Jakimś innym... — rzekł Piotr, patrząc mu głęboko w oczy.  Generał wykonał zdecydowany ruch władczą dłonią, jakby miał zamiar wtrącić Piotra na jakieś dno mamertyńskie, lecz się powstrzymał. Widać było, że jeszcze coś ma do powiedzenia. Przeszedł się po pokoju i rzekł z namysłem:
 — Jakże te rany?
 — Goją się.
 — A lekarz mi mówił, że nie tak znowu szybko wstaniesz. Nie tak szybko!
 — Skoro trzeba będzie leżeć, cóż robić...
 — Właśnie. A czy... tego...