się członkowie w ogólnej liczbie tysiąca i stu w celu sprawdzenia pełnomocnictw. Zbierali się w trzech różnych izbach. Stan średni żądał, ażeby wszystkie stany połączyły się razem. Nastąpiła odpowiedź odmowna, a za nią kłótnie, rekryminacje stanów między sobą. Trwało to około 2 tygodni. Wreszcie 10 czerwca Sieyès w formie uroczystej po raz ostatni zawezwał duchowieństwo i szlachtę, aby zgromadzili się. Jeśli do 12-go czerwca nie przyjdą, zostaną pozbawieni praw swoich. 12-go wieczorem zaczęto sprawdzać mandaty, a gdy 15-go czynność tę ukończono. Sieyès oświadczył, że w Zgromadzeniu znajdują się przedstawiciele 96% narodu francuskiego, że więc można przystąpić do obrad bez względu na nieobecność deputowanych od kilku okręgów. Mirabeau zaproponował, aby nazwać siebie przedstawicielami narodu francuskiego. I po trzech dniach sporów i negocjacji nadano sobie nazwę Zgromadzenia Narodowego (Assemblée Nationale). Było to 17 czerwca. Tego dnia stary podział poddanych francuskich na trzy stany (ordres) upadł i wszyscy Francuzi pod względem politycznym żyć zaczęli, jako jednorodny pod względem składu swego naród Francuzów. Lud francuski oddawał się pod wpływem tej wiadomości niekłamanej radości. Na dworze królewskim zapanowało oburzenie i smutek. 20 czerwca przewodniczący Zgromadzenia Narodowego otrzymał wiadomość od rządu, że posiedzenia zostają odroczone. Sala Zgromadzenia zamknięta i otoczona strażą. Deputowani udali się wtedy do Kręgielni Królewskiej i tam w obecności
