z drugiej strony nie brak i ludzi, spozierających na te fakty z niedowierzaniem, a czasem wręcz, z nienawiścią. Ponieważ więc osoba Wojnowskiego otoczona jest jakby nimbem tajemniczości, ponieważ wiedza jego, jako rzecz zupełnie nieznana i nowa, budzi olbrzymie zaciekawienie i zainteresowanie nawet wśród uczonych, ponieważ powstają na tem tle aż legendy — przeto chcąc odsłonić rąbek tej tajemnicy i zaspokoić ciekawość publiczną, w jaki sposób Oskar Wojnowski sam swą wiedzę tłomaczy i w jaki sposób on do niej doszedł, przedsięwziąłem ten odczyt, na zasadzie informacji otrzymanych od Wojnowskiego i przy jego współudziale w opracowaniu.
∗ ∗
∗ |
Przedewszystkiem parę informacji o Oskarze Wojnowskim:
Wojnowski urodził się 1889 roku w Grodzisku Poznańskim, liczy więc obecnie lat 41. Studjował on nauki filozoficzne. Po ukończeniu studjów w r. 1912, Wojnowski zmuszony był wyjechać na południe, celem ratowania swego zdrowia, które było poważnie zaatakowane gruźlicą. Udał się on więc na Krym, a później do Tybetu i Indji, skąd w r. 1914 chciał przez Afganistan powrócić do kraju. Ponieważ jednak powrót jego z powodu wojny okazał się niemożliwy — pozostał przeto w Indjach do 1921 r., gdzie też nastąpiło niezwykle ważne w życiu Wojnowskiego wydarzenie. Mianowicie przyjęty został do tajemniczej sekty Braminów w Tybecie. Zanim tej sekcie słów parę poświęcę, muszę tu zaznaczyć co następuje:
Wojnowski studjując filozofję, oddawna interesował się t. zw. naturalnemi środkami leczniczemi, co w Niemczech określane bywa jako „Volksmedizin“, czyli medycyna ludowa. Mimo znanego niemieckiego przysłowia „gegen den Tod ist kein Kraut gewachsen“ — przeciw śmierci nie wyrosło jeszcze żadne ziele — Wojnowski widział właśnie dzięki tym ziołom niezwykłe wypadki wy-
