Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Życie i miłostki imperatorowej Katarzyny II.djvu/47

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

„Tu spoczywa Katarzyna II, urodzona w Szczecinie 21 kwietnia 1729 r.[1] Mając czternaście lat wyjechała do Rosji, by Piotra III poślubić. Pragnęła służyć małżonkowi, Elżbiecie i narodowi. Żadnej okoliczności nie pominęła, by celu dopiąć. Lecz niestety... przez lat osiemnaście osamotniona — pustkę wypełniać musiała czytaniem licznych ksiąg. Gdy wstąpiła na rosyjski tron, pragnęła tylko dobra i szczęścia poddanych. Przebaczała łatwo, nikogo nie nienawidziła. Była przystępną, szczodrą i wesołego usposobienia, miała duszę republikańską i dobre serce. Praca była dlań rozkoszą a radowała ją sztuka.”
W tem epitafium Katarzyny widzimy silny wpływ filozofji francuskiej... lecz zdaje się pod względem prawdy wiele pozostawia do życzenia...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jeszcze słów parę pragnąłbym dorzucić, które zapewne zainteresują czytelnika.
Jako jeden z głównych powodów detronizacji Piotra III, podawała swego czasu Katarzyna II okoliczność, iż był on zaciekłym wrogiem swego syna.
Zdawałoby się, że po takim oświadczeniu, troskliwa matka winna się była zająć starannem wychowaniem. Tymczasem... Gdy Paweł ma lat piętnaście sama podsuwa mu kochankę i jest zachwycona, gdy ze związku rodzi się dziecko, bowiem ma to świadczyć o płodności następcy i o tem, że dynastja zostanie utrzymaną. Gdy Paweł żeni się po raz pierwszy z Natalją Aleksiejewną, Katarzynę bynajmniej nie zraża, że ta osoba ma kochanka. Więcej, dopomaga nawet intrydze po ślubie... i uważa, że wszystko jest w porządku. Ciężko osądzić czy była to jakaś nienawiść ukryta do syna czy ostateczny cynizm. Stosunek staje na stopie wrogiej jawnie, równie z dziwacznych powodów.

  1. 21 kwietnia star. stylu. Według nowego 2 maja.
45