Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/087

PAŃKO.

Na Boga, by na osła, na niego wkładamy^[1],
Co sami dobrowolnie sami zadziałamy^[2].

Bog za szyję nie ciągnie: że kto drogi zmyli,

15

Bog nie winien; tam każdy padnie, gdzie się chyli.

WONTON.

Widziałeś me obory? widziałeś koszary^[3]?
Jakie w nich pustki teraz! Gdy pan Bog swe dary
Raczył dawać, pełno w nich wszystkiego bywało;

Dziś tak pobrał, że sierci^[4] bydła nie zostało.

20

PAŃKO.

Słychać było, że u was bydła odchodziły^[5],
Ale kogoż te szkody dziś nie nawiedziły?
Pospolity to pożar, i na wszystkie kąty
Rozsypał się, a płuży^[6] już to rok dziesiąty.

I u nas tak przerzedził: u kogo bywało

25

Sto obory, dziś ledwie kilkoro zostało.
Co ludziom, to też i nam; z ludźmi i śmierć miła.
Aboś chciał, aby cię kaźń^[7] boska ochroniła?

WONTON.

Więtszy żal z wielą cierpieć; bodaj mnie samego

Doległo! nie cieszę się z przypadku cudzego.

30

Od złych sąsiad wszystko złe: łacniej zły wiatr minie,
Zły człowiek radby wszystkich zgubił, gdy sam ginie.

PAŃKO.

Wiem, że dawno narzekasz na przykre sąsiady.
Zazdrość to czyni: na to niemasz inszej rady:

1. wkladamy.
2. zadziałać — czynić
3. koszary — miejsce zagrodzone dla owiec
4. sierci (bydła nie zostało) — ani trochy
5. obchodzić (o bydle) — zdychać
6. grasować
7. kaźń — kara