Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/085

Były tam też i moje, a iż w ręce były
Przyjaznej, przed inszymi jawnie to świadczyły.

Biało mię sobie nosisz, noś mię sobie biało,

155

Rownemu z rownym zawsze na świecie przystało.
Chędogo, choć ubogo, bodaj się świeciły
Ręce twe zakasane, bodaj memi były.
Ręko moja, kto Bogu dufa, a pracuje,

Do ostatniej starości nędze nie uczuje.

160

Dworniczko^[1], ty się teraz przesypiasz w południe,
Likorys krowy doi. Nie barzo to cudnie
Spać we dnie gospodyniej: jeszczeć się nie dała
Znać czeladka: znać, żeś jej mało doglądała.

Teraz masz wierną, potym, nie wiem, jaka będzie:

165

Jakobyś sama siadła, gdzie Likorys siędzie:
I kropla tam nie zginie, i nie zadojone^[2]
Cielęta, i mleka są szkopce napełnione.
Ręko moja, kto Bogu dufa, a pracuje,

Do ostatniej starości nędze nie uczuje.

170

Koso! palec to. Czyli kto zaloty stroi,
Abo się zamyśliwa^[3], a przy kosie stoi,
Prędzej w palec zawadzi? O, moja Likory!
Wiesz ty, jakom cierpliwy i jakom nie skory.

Robwa już raczej na się: służba nie na wieki.

175

Niech ja twej pewien będę, ty mojej opieki.
Ręka rękę umywa, noga wspiera nogi:
Przy wiernym przyjacielu żaden nie ubogi.
Więcej Bog ma, niż rozdał: jest nasza u niego

Cząstka też; nie opuszcza on człeka żadnego.

180

A kto w zakonie jego prowadzi swe życie,

1. dworniczka — sługa dworska 52; gospodyni dworska
2. zadojone cielęta — którym u matek mało mleka zostawiono
3. zamyśliwać się — zamyślać się