Strona:Siedem powiastek.pdf/38

rona z głowy nie spadnie, jeżeli jeszcze dłużej w łatanej chodzić będzie sukmanie; z odnowieniem izdebki też nie taki gwałt — wszakże ona wygodniejsza i daleko lepsza, jak stajenka, w której się nasz Zbawiciel narodził!
 Uszczęśliwiona tym pomysłem usnęła wreszcie Róża. Nazajutrz z rana rzekła do chłopca:
 — Pewnie bardzo się cieszysz, że cię nasz dobrodziej wybrał? Ale co ty powiesz na to, że nasza sąsiadka chora i że ją chcą z chałupy wyrzucić, bo nie może komornego zapłacić?
 Józefkowi łzy zakręciły się w oczach.
 — A gdybyś to mógł zrobić, aby ich nie wyrzucono z domu, czybyś to uczynił?
 — Ach, jakże chętniebym to uczynił! Ale ja nie mogę!
 — Możesz, dziecko kochane, możesz; potrzebujemy tylko poprosić księdza proboszcza, aby zamiast ciebie wybrał Franusia, a te dwa talary mogłyby ich uratować.
 Józefek namyślił się przez chwilkę, potem rzekł:
 — Idźcie, matko, do księdza proboszcza, i proście go o to. Ja tak się będę uczył,