się z całego serca, że mu Pan Bóg dozwolił go ocalić.
Kto dla bliźnich ocalenia
O swem życiu nie pamięta,
Tego Stwórcy łaska święta
Wieczną chwałą opromienia.
Kiedy dziecy i poczciwy rybak chronił od niechybnéj śmierci małego Filipa, Waluś znikł pod wodą i utonął. Tymczasem przybiegli nad rzekę ludzie pracujący w sąsiedniem polu, a dowiedziawszy się o tem, co zaszło, zapytali rybaka, dla czego, mogąc obydwóch braci ocalić od śmierci, wolał narazić życie dla młodszego, kiedy z daleko większą łatwością i mniejszem niebezpieczeństwem mógł wyratować starszego?
„Ponieważ,” odpowiedział im rybak, „ten roztrzepany Waluś, który dziś utonął, nie raz porozrywawszy sieci, pokradł mi ryby i raki. Przeciwnie zaś dobry Filipek, kiedym chorował na nogę, w którą się skaleczyłem i kiedy przez kilka tygodni nie mogłem zapracować na życie, co dzień po wieczerzy przynosił mi swój chleb, a co niedziela do-
