186 Kiedy Pan Bóg łaskawy, to da kożuch i rękawy.
187 Kiedy Pan Bóg raczy, to szczęście nie zabaczy.
188 Kiedy Pan Bóg rosi, ziemia plon przynosi; gdy człowiek poleje, to ledwie nadzieje.
189 Kiedy Pan Bóg rzeź bije, wtedy dziad gorzałkę pije. — Kolb. VIII. 117.
Odm. Kiedy Pan Bóg rzeź bije, organista z księdzem wódkę pije.
Mowa tutaj o stypach pogrzebowych.
190 Kiedy Pan Bóg zachce, i na piecu da. — Ryś. cnt. 5; Czel. 4; Mas. 6.
Pokuszaj zawżdy poczciwej pilności swojej w każdej sprawie, a nie mów ona starą przypowieść: da Bóg komu chce i na piecu. Rej. Post.
191 Kochaj Boga, a bij wroga.
192 Kogo Bóg chce skarać, tedy mu rozum odejmie. — Ryś. cnt. 1.
Kogo Bóg chce skarać, pierwej mu rozum odejmie. Knap. 350; Flor. 80; Now. 33. Kogo Bóg chce skarać, pierwej mu rozum odejmuje. Ern. 1272. Rozum odbieży człeka, kiedy Pan Bóg ma kogo skarać. Gem. II. 274. Gdy kogo Bóg chce skarać, wprzód mu rozum odejmie. Żegl. I. 46. Pan Bóg najprzód rozum odejmie, kiedy chce skarać. Czel. 205. Kogo P. Bóg chce ukarać, temu wprzód rozum odbierze. Łysk. 58. Kiedy kogo Bóg chce karać, tedy mu rozum odejmie. Żup. 9; Kolb. VIII. 256. Gdy Bóg chce człowieka skarać, to mu rozum odbiera. Cinć. 15. Kogo Bóg pokarać chce, zdrową mu radę odbiera. Czel. 205; Mas. 7. § Kogo Bóg chce skarać, temu rozum odejmie, tak się naszy starzy od drugich starych nauczyli. Szczerb. Pol. Gdy Bóg chce skarać, rozum wprzód odejmie, Chrośc. Phars; Józ. Kogo Bóg chce skarać, wprzód mu rozum bierze. Pot. W. Ch. Gdy kogo Bóg chce skarać, rozum mu odejmie. Pot. Pocz. Bóg niżli kogo skarze, rozum mu wprzód odbierze. Piotr. Sat. Kogo Bóg pokarać chce, zdrową mu radę odbiera. Zim. Siel. Bóg rozum daje, gdy karze. Birk. Kaz.
193 Kogo Bóg kocha, tego biczykiem podcina. — Gem. II. 133.
194 Kogo Bóg lubi, tego nie zagubi.
195 Kogo Bóg ma w swej obronie, ten w złej nawie nie utonie. — Knap. 351; Ern. 255; Flor. 149; Wójc. Prz. I. 29; Wójc. Przyp. 127; Czel. 12.
Kogo ma Bóg.... Żegl. I. 69. ....ten w złej doli nie utonie. Żup. 4.
196 Kogo Pan Bóg miłuje, tego i nawiedza. — Żegl. II. 111.
Kogo Bóg kocha, tego też i nawiedza. Lom. 18. § Kogo P. Bóg miłuje, tego nawiedza i karze. Kosz. Lor; Grodz. Popr.
197 Kogo Bóg miłuje, tego krzyżykami probuje (temu krzyżów nie żałuje).
Odm. Kogo Bóg kocha, temu krzyże przesyła (na tego krzyżyki zsyła).
198 Kogo Bóg miłuje, temu nie folguje.
199 Kogo Bóg nawięcej miłuje, tego też naczęściej trybuje. — Kanc.
200 Kogo Bóg prowadzi, ten o kamień nie zawadzi.
201 Kogo dziś Bóg zafrasuje, tego jutro umiłuje.
202 Kohu Pąn Bóg kochá, na tego krzyżéki wkłádá. — Cen. Kasz. 19.
203 Kogo Pan Bóg kocha, temu krzyżyki daje; a kto je cierpliwie znosi, ten szczęśliwym zostaje.
204 Kogo Pan Bóg miłuje, tego ciężko próbuje. — Glog. 65.
205 Kogo Pan Bóg polubi, to go zły człowiek nie zgubi. — Glog. 65.
206 Kogo Pan Bóg ptakom obiecał, w tym ryby nie zagustują. — Grab. Star. I. 391; Czel. 34; Mas. 303.
T. j. co ma wisieć, to nie utonie.
207 Kogo Pan Bóg rządzi, ten nigdy nie zbłądzi. — Psał.
208 Kogo Pan Bóg stworzy, tego nie umorzy. — Czel. 5; Lom. 18.
Kogo P. Bóg stworzy, to go nie umorzy. Frischb. II. 211; Kolb. VIII. 257. Kogo Pan stworzy, tego nie umorzy. Wójc. Zar. II. 314. Kogo Pan Bóg stworzy, głodem nie umorzy.
209 Kogo P. Bóg zasmuci, tego i pocieszy. — Żegl. I. 50.
Kogo Bóg zasmuci, tego Bóg pocieszy. Lom. 18.
210 Komu Bóg chce dobrze, suka mu prosięta urodzi.
211 Komu Bóg co obiecał, nigdy go nie chybi. — Knap. 354; Em. 279.
Komu co Bóg obiecał, nigdy go nie chybi. Flor. 62. Komu Bóg co obiecał, to go nigdy nie minie. Żegl. I. 70. Co komu Bóg obiecał, to go nigdy nie minie. Żegl. I. 23. Komn Bóg obiecał, nigdy go nie chybi. Dąbr. 6; Wójc. Prz. I. 30; Czel. 4. § Co Bóg przeźrzał, to się już nigdy nie odmieni. J. Kochan. Koch. Co raz Bóg przejźrzał, to już być musi. J. Kochan. Fragm. Co Bóg komu naznaczył. to mu się dostanie. Papr. Pam. Co kogo z woli bożej potkać ma, to go nie minie. Szczerb. Pol. Co komu Bóg obiecał, minąć nie może. Mowca, II. Co Bóg obiecał, i potemu nie minie. Bratk. Co komu Bóg naznaczy, złodziej nie ukradnie. Pot. Arg.
212 Komu Bóg co przeznaczy, to się mu i wśród drogi rozkraczy.
213 Komu Bóg czego nie dał, próżno to sobie przypisuje. — Knap. 354.
214 Komu Bóg pomaga, ten wszystko przemaga. — Knap. 355; Flor. 41; Żegl. I. 71; Mon. Ench. 195; Mon. Gr. 390; Wójc. Prz. I. 29; Czel. 11; Lom. 15; Żup. 4; Mas. 5.
