Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/88

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

75 Co Bogu, to Bogu. — Gem. II. 42; Żegl. I. 22.

Odm. Co Bogu, to Bogu; co cesarzowi, to cesarzowi.

76 Co boże, to boże. — Pot. Syl.
77 Co Bóg dał, to jest. — Gem. I. 24.

78 Co Bóg dał, to w kobiałkę. — Ryś. cnt. 1; Gem. I. 24; Ern. 1361; Żegl. I. 22; Trotz, p. w. Kobiałka; Mon. Gr. 372.
Co Bóg da, to w kobiałkę. Knap. 86; Ern. 1361; Dąbr. 2; Czel. 5. § Co Bóg da, to do kobiałki. Jabł. Ez. Co ci Pan Bóg da, w kobiałkę zabieraj i w darach boskich nigdy nie przebieraj. Jabł. Ez.

79 Co Bóg dał, zazdrość nie ukradnie; czego nie dał, z rąk wypadnie.
80 Co Bóg da, przestań na tym. — Knap. 86; Ern. 1361.
81 Co Bóg dopuści, znoś. — Knap. 124.
82 Co Bóg naznaczył, tego wiatr nie rozchwieje.
83 Co Bóg przeznaczy, człowiek nie przeinaczy.

84 Co Bóg złączył, człowiek tego niech nie rozłącza. — Leop. B; Kucz; Białob. Post; Zygr. P.

85 Co Bóg złączy, tego i djabeł nie rozłączy.
86 Co Bóg zmoczył, to osuszy.
87 Co kto na kogo, to P. Bóg na niego.
88 Co ma Bóg dać w lesie, to i do domu (do dom) przyniesie.
89 Co nie z Boga, długo trwać nie może. — Wójc. Prz. I. 30; Czel. 13.

Co się z Bogiem nie wszczyna, trwać długo nie może. Man.

90 Co Pan Bóg komu naznaczy, to i na środku drogi rozkraczy.
91 Co się ludziom nie godzi, to Bogu oddać. — Knap. 101; Czel. 506.

Co się ludziom nie godzi, to Bogu oddaje. Żegl. II. 44.

92 Co z serca, to Bóg przyjmuje.
93 Cudzych bogów szukać.

Odm. Cudzych bogów szuka, a swoje ma w domu.

94 Czego Bóg nie dał, tego i kowal nie ukuje. — Lom. 9.

95 Czego Bóg nie obiecał, otrzymać niesnadnie, często od samej gęby i łyżka odpadnie. — Szym. Siel.

96 Człek orze, sieje, zabiega, lecz plon na Bogu polega.
97 Człek se każdy rachuje, a Pan Bóg rozkazuje.
98 Człek układa (zakłada), a Bóg włada.
99 Człek zamyśla, Bóg rozrządza. — Kochow. Epigr.
100 Człowiek chodzi, P. Bóg nogi stawia.
101 Człowiek marzy, a Bóg darzy. — Cinć. 9.
102 Człowiek mieni, Pan Bóg czyni. — Cinć. W. 307.
103 Człowiek mierzy, Bóg uderzy.
104 Człowiek myśli, a Bóg kréśli. — Lom. 8.
105 Człowiek pracuje, P. Bóg skutkuje.
106 Człowiek pracuje (usiłuje), a Bóg kieruje.
107 Człowiek proponuje (rezonuje), P. Bóg dysponuje.
108 Człowiek rozporządza (sporządza), a Bóg rozrządza.
109 Człowiek rozrządza, Bóg stanowi. — Czel. 13.
110 Człowiek sądzi, Bóg rządzi. — Cen. Kasz. 19.
111 Człowiek sieje, Bóg urodzaj daje.
112 Człowiek strzela, a Pan Bóg kule nosi. Ob. N. 70.
113 Człowiek tak, a Bóg inaczej. — Ryś. cnt. 2; Wójc. Prz. I. 30.

Człowiek tak, Bóg inaczej. Dykc. I. 136; Now. 14. Człowiek tak, Bóg inak. Knap. 134; Żegl. I. 33; Flor. 71; Mon. Ench. 185; Gr. Lat. 412; Mon. Gr. 377; Trotz, p. w. Człowiek; Czel. 13. Człowiek tak, a P. Bóg inak. Don. Gr. 3; Mas. 4; Cinć. 9. Człowiek tak, a P. Bóg sak. Łysk. 56.

114 Człowiek zamierza, Bóg dokonywa.
115 Człowiek zmierza, Bóg rozmierza. — Harm.
116 Daleka droga do Pana Boga.
117 Dał Bóg wszystko wszystkim, a nie wszystko jednemu.
118 Déj nám Boze tygu, cygu Pán Bóg nimá. — Ulan. 320.
119 Do Boga—ma pieniądze.
120 Do Boga po rozum, do matki po koszulę.
121 Dobra to noga, co szuka Boga. — Bar. Lut.
122 Dobroć boża kraje i bez noża.
123 Dobry P. Bóg, co nas po ziemi nosi. — Knap. 316.
124 Dobry targ z Bogiem. — Bar. Lut.

125 Dobrze taki handluje, co Bogu nie żałuje. — Knap. 26; Wójc. Przyp. 136.

126 Dopomóż Boże, kto kogo zmoże!
127 Dwom Bogom służyć.
128 Dwom Bogom służyć nie można.
129 Dziwne sprawy boskie. — Ryś. cnt. 2.
130 Gdy Bogu stawiasz świecę, zapal djabłu ożóg.
131 Gdy Bóg dopuści, to i z kija strzał wypuści.
132 Gdy Bóg zechce, to i siekiera pod ławą zapieje.
133 Gdy komu Bóg błogosławi, przekleństwo tam nic nie sprawi.
134 Gdzie Bóg gospodarzy, tam się wszystko darzy.

Wszystko się nadarzy, gdy Bóg gospodarzy. Bar. Lat.

135 Gdzie Bóg, tam zgoda.

Dawno mówią: gdzie Bóg.... Orzech. D.

136 Gdzie P. Bóg palec położy, tam djabeł całą łapę.