Strona:Rumak Czarownika.djvu/24

—   22   —

szczęściu, zaczęła tupać nogami, bić go i drapać, wydając przytem oszalałe krzyki i drąc wszystko, co jej wpadało pod rękę.
 — Nieszczęsna! — zawołał książe — straciła zmysły, ale musimy ją wyleczyć... Przejścia odebrały jej rozum...
 Zawezwał więc najsłynniejszych lekarzy i wróżów, aby ratowali jego narzeczoną, ale wszystko było nadaremne.
 Królewna nie dopuszczała do siebie nikogo, krzycząc, tupiąc i wygrażając tym, co się chcieli do niej zbliżyć.
 Naraz zjawił się nowy i nikomu nieznany lekarz. Długa broda zwisała mu do pasa, ciemne okulary zasłaniały zupełnie oczy, a szata fałdzista owijała całą jego postać. Przyszedł i prosił o przedstawienie go chorej królewnie.
 Byłto przebrany królewicz.
 Szedł tak dnie całe i noce, wypytując się wszystkich, czy nie widzieli cudnej