Przejdź do zawartości

Strona:Rudyard Kipling - Puk z Pukowej Górki.djvu/352

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.

Naucz nas mocy, lecz nie dopuść, aby
myślą lub czynem był skrzywdzon człek słaby;
użycz nam jeno onej mocy męskiej,
która człowieka pokrzepia wśród klęski!

Ucz nas wesela w prostoty dziedzinie
i szczęścia, które z czystych źródeł płynie,
ucz nas przebaczać winy naszym bliźnim —
niech kwiat ten cały miłością użyźnim!
 
Ojczyzno nasza, wiaro nasza, chlubo!
za którą ojcom ginąć było lubo!
Tyś naszą matką! ofiarujem tobie
myśl, dłoń i serce w każdej życia dobie!



KONIEC.