czesnej, dwa przedmieścia: krakowskie i halickie. Krakowskie przedmieście tuliło się w głównej, t. j. żydowskiej swojej części, u podnóża Łysej Góry, zwanej dziś oficjalnie górą Franciszka Józefa, a wówczas w istocie „łysej“, piasczystej. Stanowi ona dzisiaj plantacje i spa-
już na nim Niższego Zamku, ale widzimy zarysy pierwotnego, z czasów Kazimierza W. datującego się obwarowania miasta murem i basztam i, i późniejszej fortyfikacji, od strony północno-wschodniej, wschodniej i południowej, rysunkiem swoim odpowiadającej bardziej pojęciom wojennym z końca XVII i początku XVIII stulecia. Nie posiadamy konterfektu Lwowa starego innego, prócz znanego rysunku Kolońskiego, dołączonego do Piwockiego tłumaczenia historji Zimorowieża. W porównaniu ze współczesnemi opowiadaniam i oblężenia z r. 1672, plan, o którym mówimy, wydaje się dokładnym, nie odpowiada on atoli wyliczeniu baszt i obciążonych ich obroną cechów, które znajdujemy w dziele Zubrzyckiego. Przypuszczamy, iż za Władysława IV w schodni i południowy front fortyfikacji, jako najsłabsze, wzmocniono drugą, dalszą cokolwiek linją, w ten sposób, że dzisiejsza ulica Podwale stała się esplanadą nowej fortyfikacji, a linja pociągnięta od arsenału Dominikańskiego poprzed koniec ulicy Ruskiej, arsenał przy ulicy Nowej (Sobieskiego) do końca ulicy Wałowej, została bronioną starym murem i staremi basztami, podczas gdy tak zwane Wały Namiestnikowskie, obejmujące budynek sąsiadujący z kamienicą Pawlikowskich i obróconą dziś na magazyn wojskowy, tworzyły ten system obronny, jaki miało miasto z tej strony w chwili napadu tureckiego. Utwierdza nas w tem przekonaniu okoliczność, iż w 86 lat później wojewoda Gałecki, mając bronić miasta od Szwedów, i trzymając się znanej zasady „Weit davon ist gut vor’m Schuss“ chował się w baszcie koło domu Pawlikowskich, gdy Szwedzi atakowali miasto od Jezuitów, a dopiero ztamtąd uciekł do Jezuitów, gdy Karol XII napadł go nad rankiem od furty bosackiej.
Za panowania, Jana Sobieskiego atoli, Stanisław Jabłonowski, wojewoda ruski i hetman w. koronny, zaopatrzył miasto Lwów początkiem nowej fortyfikacji à la Vauban, sięgającej w dzisiejszą dzielnicę IV i I. X. Józefowicz wyraża się nie
