był Jan Warteresowicz, po nim następowali: Eminowicz, Barnatowicz, Domażyrski, Werenko, Hadziewicz, Krzysztofowicz, Agapsowicz i Awedykowicz. Niektóre z tych rodzin do dzisiaj zachowały z obrządkiem i majątek ormiański. W czasach, o których piszemy, dopełniała się unia Ormian z kościołem katolickim wśród zatargów nie mających nic wspólnego z naszem opowiadaniem — Rusini z eparchji lwowskiej i przemyskiej trwali jeszcze w prawosławiu i nie byli przypuszczonymi do praw obywatelskich we Lwowie.
Najbardziej zmieniła się ta część śródmieścia, która przylega od południa do Jezuitów. Popod ich kościół szła ulica Łaźnicza, na placu stał kościół św. Ducha (gdzie teraz odwach) i szpital św. Elżbiety. Dalej były tu jatki, browar, a w miejscu gdzie stoi kamienica Singerów przy ulicy Kilińskiego, woskobójnia miejska. Ludność w obrębie wałów nie mogła przenosić 6 — 8000 dusz, drugie tyle wynosiła zapewne przedmiejska.
Po za obrębem warowni miejskich, których linję usiłowaliśmy wytknąć, jakkolwiek dokładnie jej oznaczyć nie potrafiliśmy[1] — rozciągały się, podług nomenklatury ów-
- ↑ Oprócz opracowań opartych na badaniu źródeł, których mamy dwa (Kronikę Zubrzyckiego i dziełko Raspa, bo Chodynieckiego książka mimo pewnych zalet swoich pracą historyczną zwać się nie może) — mamy przed sobą, dokładny plan śródmieścia i przyległych mu części miasta, sporządzony w pierwszych latach bieżącego stulecia. O ile nam wiadomo, nie istnieje dawniejszy plan miasta Lwowa, jakkolwiek znaleść można ślady, iż istniał, i jakkolwiek, z poniżej wyszczególnionego powodu, istnieć musiał. Plan, o którym mówimy, jest własnością p. A. Mańkowskiego, kupca we Lwowie, i odznaczą, się znaną austrjacką dokładnością zajęć topograficznych. Nie ma
