Zakazano wchodzić do sal szpitalnych osobom obcym, poza dwoma organizacjami miejscowemi „Czerwonego Krzyża“ i „Kobiet Francuskich“ (rywalizujących z sobą zaciekle, jak pies i wilk). Później dowiedziała się, że zakaz dotyczył jej specjalnie.
Te drzwi były przeto zamknięte i nie mogła zaspokoić swej chęci służenia sprawie, natomiast otwarły się drzwi inne, poza któremi świeże jej macierzyństwo mogło znaleźć pole działania. Nikt nie mógł przewidzieć dokąd ją, drogą ryzykowną, zawiedzie owo zobowiązanie, które podjęła na nowo rozbudzona świadomość.
Za pierwszą bytnością u pani de Mareuil, młoda wdowa, nie wyzbywając się chłodnej nieco rezerwy, okazała Anetce serdeczny szacunek i wyraziła prośbę jednego ze swych szwagrów, rannego na wojnie, pielęgnowanego w jej domu, który pragnął poznać panią Rivière. Anetka uczyniła niezwłocznie zadość temu zaproszeniu.
∗ ∗
∗ |
HERMAN CHAVANNES był spokrewniony z panią de Mareuil z domu Seigy tylko przez małżeństwo siostry swej z jednym z jej braci. Ale obie rodziny utrzymywały zdawiendawna bliskie stosunki i były związane sympatją. Obydwie też od czasów niepamiętnych wrosły w ten zakątek kraju. Posiadłości ich przytykały do siebie, a różnice poglądów były raczej pozorne, niż rzeczywiste. Republikanizm Chavannów był nader blady, pierwotna, dyskretna czerwień pałała coraz to bardziej, aż osiągnęła ton różowy, który, nie będąc bielą, harmonizował z nią doskonale.
Bogactwo obu rodzin, honorowo zdobyte i pewne, przyczyniło się także zwolna do zasypania rowów granicznych, nie tyle dzielących, co wyznaczających tylko ich ziemię.
