Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/265

 — Trzeba się rozstać, Rogerze. Jest to bolesne, ale nieuniknione. Przekonałam się, że zostać twą żoną nie mogę...
 Chciała mówić dalej, ale przerwał:
 — Nie, to nieprawda!... Cicho bądź... cicho bądź! Oszalałaś chyba!...
 Powiedziała:
 — Muszę odjechać, Rogerze.
 Krzyknął:
 — Odjechać? Nie, nie chcę!...
 Chwycił jej ramię i ścisnął brutalnie. Potem, spojrzawszy w jej twarz dumną, napiętnowaną silną wolą i lodowatą, poznał, że wszystko przepadło, puścił ją, przeprosił i zaczął błagać:
 — Anetko! Droga moja Anetko! Zostań, zostań! Nie, to niemożliwe... Cóż się stało? Czemże zawiniłem?
 Litość zjawiła się na jej twarzy. Powiedziała:
 — Usiądźmy, Rogerze...
 Siadł przy niej posłusznie na wzgórku mchem okrytym, wtopił w nią oczy i błagał spojrzeniem.
 — Bądź spokojny. Muszę ci to wyjaśnić. Proszę cię, bądź spokojny! Wierzaj, że muszę wytężyć wszystkie siły w tej chwili. Nie mówiłabym, gdybym się do tego nie zmuszała...
 — Więc nie mów! — zawołał. — To szaleństwo!...

253