Strona:Respha.pdf/51

 I doszedł ten pomruk do Dawida.
 Stroskany pytał:
 — Czyjaż więc wina? Czyj grzech dowiedziony, głośny, a bezkarny.
 Odpowiedziano mu:
 — Jak głodne z jaskiń wypędzone niedźwiedzie najgłośniej porykują Gabaonity, że bezkarną została krzywda, którą Saul im uczynił bo z gorliwości dla synów judzkich i izraelskich chciał z granic tej ziemi wyplenić Gabaonitów jako nie są oni z synów Izraela.
 Przywołano ich. Stanęli przed królem mężowie z Gabaonu prawdziwie jak niedźwiedzie zgłodniałe, którym boki zapadły, a ślepia krwawo błyskają.
 Dawid łagodnie do nich przemówił:
 — Cóż mam wam uczynić, czem was ubłagać abyście przestali złorzeczyć tej ziemi, dziedzictwu Pańskiemu? Zostało saulowych bogactw wiele, mam-li wam je rozdać.
 W dzikim uśmiechu obnażyły się ich zęby.
 — Nie nasycim się, rzekli, ani pragnienia nie ugasimy złotem i srebrem Saula. My pomsty głodni. Chciał nas wyplenić, my chcemy jego nasienie wyplenić. Daj nam syny i wnuki Saula.
 A przed domem Dawida, jak okiem zasięgnąć, wzgórza okryły się ludem.