Strona:Respha.pdf/109

 — A ja go odszedłem! — zajęczał bezgłośnie. Boże mój, ja z nim jedno, błagam Cię o śmierć.
 Janka z niedziecinną powagą wlepiła w niego oczy. Widziała część twarzy księdza, oko rozwarte i nieruchome, jakby patrzył i widział przez mur — i z pod oka spływający brózdą sznurek łez. Widok tych łez rozżalił ją i przypomniał jej własne, osobiste zmartwienie.
 Opuściła główkę i zapłakała rzewnie.
 Płakała swego pieska Burusia. Gdy uciekały, zawieruszył się, czy wystraszony wlazł gdzieś i ani go się było dowołać. A teraz staje jej przed oczami opuszczony, trzęsący się, skulony — gdy szuka jej dokoła biednem, stroskanem, wylęknionem spojrzeniem.
 Naraz czyjaś ręka ujęła lekko jej podbródek i uniosła główkę do góry.
 — Czego płaczesz Janeczko? — spytał ksiądz szeptem.
 Ona również cicho odrzekła, patrząc nań szybko osychającemi oczkami.
 — Pieska Burusia. Nieme stworzenie — takie dobre i nie wiem, gdzie się podział.
 Po chwili zaś dodała:
 — A ksiądz płacze swego kościoła?