Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 019.jpg

 — Mam to uczucie, droga pani, że pani potrzebuje z kimś pomówić, ale ja się do tego nie nadaję.
 — Czemu? — spytała.
 — Jeżeli już nie z innego powodu, to choćby dla tego, że taka rozmowa musi mieć ciąg dalszy, bo daje wiele do myślenia, a ja muszę dziś odjechać.
 — A czy pan nie może powrócić?
 — Czy pani życzy sobie tego?
 Zamilkła na chwilę, poczem odparła zwolna:
 — W zasadzie znam w życiu tylko jedno wielkie pragnienie, a to do spełnienia go, może mi być właśnie potrzebny powrót pana.
 — O cóż idzie, droga pani?
 — Tego powiedzieć panu nie mogę o ile nie otrzymam obietnicy powrotu.
 — W takim razie przyrzekam pani.
 — Dziękuję.
 Przysunąłem się do niej i wziąłem ją za rękę.
 — Co pani cięży?
 — Nie, nie teraz. Jak pan powróci. Musi nam pan dopomódz, o ile pan będzie uważał to za dobre.
 — Naturalnie. Przecież ja w wielu wypadkach myślę tak, jak Atlung. On będzie się liczył z pani argumentami.
 — Nie, z mojem zdaniem on się nie liczy, proszę mi wierzyć.
 — Więc niech się pani o to postara.
 — Nie, tak byłoby najgorzej. U niego wszystko zależy od usposobienia.
 — Ależ proszę pani, przecież widziałem, że was łączy nad wyraz miły stosunek.
 — Mój Boże, tak, bawimy się ze sobą często i to nawet bardzo dobrze.
 Miałem to uczucie, że nie chce, abym na nią pa-