Ta strona została uwierzytelniona.
* zatoki – gdzie obszary obniżonego ciśnienia wchodzą w obszary wysokiego ciśnienia
* siodła – są to obszary między wyżami i niżami
Kierunki wiatrów wyznaczają ośrodki niskiego i wysokiego ciśnienia. Na naszej (północnej) półkuli wiatry wieją wokół centrum WYŻU – zgodnie z ruchem wskazówek zegara a wokół NIŻU – przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.
Wiatr wiejący ku centrum niżu unosi się ku górze. Wiatr wiejący od centrum wyżu opada.
Każda odosobniona, ciemna, niska chmura – przynosi silniejszy podmuch wiatru, bywa że szkwał. W przypadku cumulonimbusa, będącego autentycznym postrachem żeglarzy – przebieg zjawisk najczęściej przebiega według scenariusza przedstawionego na Rys.21.3.
Rys. 21.3 Typowy scenariusz spotkania z cumulonimbusem. Cumulonimbus, wielowarstwowa, wysoko wybudowana chmura, o płaskim stropie i spągu nadchodzi od lewej strony, zgodnie z kierunkiem wiejącego dotąd wiatru. Fazy rozwoju wydarzeń: 1 – wiatr cichnie, 2 – zaczyna wiać ciepły, słabiutki wiaterek z przeciwnego kierunku, 3 – bezpośrednio przed nasunięciem się nad jacht ciemnej, centralnej płachty chmury – zrywa się niezwykle gwałtowny szkwał, zazwyczaj trwający kilka, najwyżej kilkanaście minut, 4 – w chwilę po uderzeniu szkwału przyłącza się do niego przelotna ulewa, często z wyładowywaniami atmosferycznymi, 5 – ulewa uspakaja się, przechodząc w deszcz, 6 – następuje bardzo gwałtowne oziębienie powietrza, 7 – towarzyszy mu wiatr szkwalisty o zmiennych kierunkach, 8 – pioruny oddalają się.
