Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/156

 I serce mu pękło — i dusza umarła —
 I otchłań mu piekieł swe wrota otwarła...
  Jej imię? i cóż po imieniu?
 Czy Lilith czy Lilla — puch skrzydeł motyla —
  Płynący po wartkim strumieniu.

 I ruszył na morze — na morze głębokie —
 Na wyspy dalekie — na lądy szerokie —
  Na dzikie piasczyste pustynie:
 I żali się fali, czy miłość jest w dali,
  Bo tutaj mu dusza krwią płynie.

 I wołał: słuchajcie, bogowie wysocy,
 W mem sercu na miłość zabrakło już mocy,
  Bo w nici zwątpienia się przędzie.
 Za wiele kochało — za wiele płakało —
  I nigdy już kochać nie będzie.

 Miłości! przeklętą mi będziesz na wieki,
 Zatrzymam w twych żarach płynące krwi rzeki
  I serce me będzie kamieniem —
 I niewiast ponęta mi będzie przeklęta —
  I będzie mi baśnią i cieniem.

 IV.

  Hańba zdradzie zawsze, wszędzie.
  Dziewczę duszę ma jaszczurczą —
  Nigdyż kochać on nie będzie?
  Kołowrotki warczą — furczą...