Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/147

 I ziemia cała nad sobą płakała,
 Że już Edenem nie jest dla swych dzieci,
 Które są cząstką jej wielkiego cała,
 Że jeno złudzeń im gotuje sieci,
 Że jeno postrach bytu w sercach nieci.
 I było słychać w błękitach eteru,
 Co łonu ziemi promieniami świeci —
 Jakoweś echa pełne westchnień szmeru,
Że wirują żywioły bez miłości steru. —

 I, rzekłbyś, dusza ogromna przyrody,
 Własną niedolą i własnemi winy,
 Społeczne dusze — i całe narody
 I pojedynczych dusz ciemne głębiny
 Rzuciła w jakieś samodręczeń młyny,
 Co mełły bólu niezliczone ziarna,
 A w onych bólach świtał brzask jedyny,
 Że, chociaż ziemia tak strapieniem czarna,
Z tych zapatrzeń się zrodzi dusza planetarna.

 Zmęczone dusze znajdą odpocznienie —
 I, gdy już własna jaźń będzie im znaną,
 Znajdą balsamy — i znajdą promienie
 I w łono własne poglądać przestaną...
 I rozmodlone zegnie się kolano,
 Jak gdyby dusza pragnęła zbratania
 Z każdą istotą w łzach ukrzyżowaną
 I chciała zdjąć ją z łez ukrzyżowania —
I dać jej kwiat spokoju i kwiat miłowania.

 Wszystkie się dusze zleją niby fale
 W jedną ogromną planetarną duszę —