Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/382

Tam drużyna szła czumacza,
 Wyśpiewując pieśń Puhacza.
Tamże młoda szła niewiasta,
 Z kijowskiego pewnie miasta,
Gdzie do cerkwi i Pieczary
 Szła odprawiać swe ofiary.
Lecz ma postać niewesołą,
 Pochyliła smutnie czoło,
A jej odzież to łachmana,
 A przez plecy torba lniana,
W jednej ręce kij pielgrzyma,
 A na drugiej dziecię trzyma,
Gdy się zeszła z karawaną,
 Kryje dziecię w szmatkę lnianą!
Dobrzy ludzie, ej dla Boga!
 W Moskiewszczyznę gdzie tu droga?
W Moskiewszczyznę?... tam do kata
 Ej, to jeszcze kawał świata!
W samą Moskwę... wskażcie drogę
 I obdarzcie czem niebogę!
Miedzianego dali szaha.
 Brać, czy nie brać? dłoń się waha;
Snadź żebraczka jeszcze dzika
 Do jałmużny nie przywyka.
Bo i na cóż grosz niebodze?
 Ale dziecię karmić w drodze,
Trzeba kupić mu kołaczy,
 Trzeba przenieść wstyd żebraczy.
Więc dziękuje za ich dary,
 Śpieszy na noc na Browary,
A w Browarach, broniąc głodu,
 Kupi dziecku kołacz z miodu.
Tak wędrując dni, tygodni,
 Pyta drogi u przechodni;
A powolny chód jej pieszy, —
 Gdy do wioski nie dośpieszy,