Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/275

 Po podróżnej fatydze
 Gmachy z tortów już widzę,
Jak Luwr pyszny podnoszą swą głowę;
 A przy każdym filarze
 Zbrojne warty i straże,
W ich ręku halabardy cukrowe.

 Co za słodka systema!
 Tu z żelaza nic niema,
Z cukrów nawet armaty i działa;
 Z jagód, fruktów i kwieci
 Malowidło się świeci,
Mozaika, rzeźba wspaniała.

 Stańmy nieco przed placem:
 Tu arlekin z pajacem
Wyprawiają ludowi igrzyska;
 W środku bije fontanna,
 To nie woda źródlana,
Ale wino pieniste wytryska.

 Długi szereg kucharzy
 Mięso piecze i warzy,
Prawa uczty pogwałcać nie można;
 Bo kto jeno przekroczy,
 Stawią kodeks przed oczy,
Każą kręcić pieczyste u rożna.

 Tam w pałacu zasiada
 Tucznych mężów obrada.
Składa hołd wesołości, swej pani.
 Rzeczy dobrze snadź idą:
 Wenus, bożek Kupido,
Słowem, wszyscy okrągli, rumiani.

 Wszystko szczęściem oddycha,
 Twarzy nie dmie im pycha,
Niema spojrzeń ukośnych, poswarek: