Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/225

Dał każdemu wieść się w pole,
 Jak pacholę;
A jeżeli rzec nawiasem,
 Płakał czasem.
Krasawica sercu miła
 Go zdradziła;
Przyjaciołom nic nie wierzy —
 Bo nieszczerzy;
Wiersze zgryźli z dobrej chęci
 Recenzenci,
A pokrewni gdzieś tam z dali
 Wieś zabrali!
I tak szło mu nieciekawie
 W każdej sprawie.
Wziął na rozum za głęboko,
 Spuścił oko,
A jak w drodze spotka człeka,
 Precz ucieka.
I poczęto mówić w mieście,
 Że nareszcie
W jego głowie — złe nadzieje,
 Kogut pieje!
Zachorował, była zima,
 Jeść nic nie ma!
Na kominku dogorywa
 Kłódka drzewa,
A on nie wie nic o świecie,
 Wiersze plecie.
Albo jęczał jak w malignie,
 Gdy już stygnie:
— Kiedyż w piasku głowę złożę?
 Mocny Boże!
Jam tak kochał!... za co? za co
 Tak mi płacą!? —
Głodną śmiercią literata
 Zszedł ze świata;