Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/170

Jeden coś traci... to drugi zyska;
 Bo wszyscy — Boża drużyna.
A tam pod ziemią... trupie kościska
 Gniją — zwyczajnie jak glina.

Na trupie dziecka wąż się obwije,
 Mędrcom — szczur wlezie do ucha,
I gniazdo złoży, i mózg mu wyje,
 W piersiach dziewicy — ropucha.
 
Ej! łzy się kręcą... lecz niema rady;
 Nie tylko człeka, co z duszą,
Lecz Pan Bóg stworzył płazy i gady,
 I oneż przecie jeść muszą.

A potem z trupa korzysta bliźni,
 Bo zgnije trumna i koście,
A od zgnilizny grunt się użyźni,
 I bujniej trawa poroście.

Czyż tylko trawa? Na złego grobie
 Rosną pokrzywy i chwasty;
A dobry człowiek wyda po sobie
 Jagódkę, kwiatek krzewiasty.
 
Lub piękne drzewko wyskoczy hożo, —
 Więc idzie korzyść koleją...
Czasem tak bywa... cmentarz zaorzą,
 A na nim żyto posieją.

I kupa kłosów urośnie z ziarnka...
 Och! jak to słodko i ładnie?
Na piersiach ojca córka żniwiarka
 Mendel zbożowy nakładnie.
 
To cóż, że cielsko zjedzą robaki,
 Kiedy grób chleba przymnaża?
Boże mój, Boże! gdyby zgon taki
 Na przykład... dla mnie nędzarza!