Zaiste jest to znamienne, że z chwilą gdy kraj nasz podupadł, zaczęła się nawięcej rozwijać literatura polska, a zwłaszcza poezya. Szczególnie po upadku powstania listopadowego w roku 1831 pisze Mickiewicz najlepsze swe utwory, a równocześnie wypływają na widownię świata tak znakomici poeci, jak Juliusz Słowacki i Zygmunt Krasiński, tworząc dzieła o tyle śliczne i podniosłe, jakich w polskim języku dotychczas nigdy nie słyszano. Nie zamierzali oni przez to zyskać sławy wielkich poetów, ale pragnęli przysłużyć się sprawie ojczystej, pouczyć swych ziomków i w imię tej sprawy zachęcić rodaków do wspólnej pracy nad własnem dobrem. Atoli dzieła te wszystkie powstały na tak zwanej emigracyi czyli wygnaniu, poza granicami kraju, gdyż wonczas liczna część Polaków musiała udać się na obczyznę, gwoli schronienia przed srogą karą, jaką państwa interesowane na nich naznaczyły z powodu uczestniczenia w powstaniu. Ponieważ zaś w kraju panował srogi ucisk pod względem
