Ta strona została uwierzytelniona.
On w rymach których sam czas nie pokona,
Wnukóm cnot Ojców, rozrzuca nasiona.
A jeśli komu niebo tak jak mnie przeznaczy,
Aby w swém sercu nosił z najtkliwszemi rany,
Lubego przyjaciela obraz ukochany,
Przyjaciela! którego więcej nie obaczy;
Taki wśród łez swych i jęku,
Znajdzie udział pociechy, w Poezyi wdzięku.
V.
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
