Strona:Podróż Polki do Persyi cz. I.pdf/119

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
VII.

TEHERAN.

Zewnętrzna fizyonomia miasta. — Plac broni, główne ulice. — Dzielnica europejska — Dobrodziejstwa cywilizacyi. — Typy uliczne. — Derwisze. — Spacer szacha. — Kareta Fet-ali-szacha. — Charakter zewnętrzny dzielnicy perskiej. — Bazar. — Dellale.


 Teheran od lat stu zaledwie, bo od 1795 roku, jest oficyalną stolicą Persyi. Wprawdzie już podczas najścia Afganów szach Hussein, ostatni z dynastyi Sofich, utwierdził w nim swą rezydencyę, lecz dopiero pierwszy monarcha z panującej obecnie rodziny Kadżarów, Aga-Mohammed-Khan, ogłosił go ostatecznie za stolicę. Na miejscu nędznych glinianych lepianek dawnej wioski, a późniejszej mieściny, chroniącej się w topolach i platanach, stanęły pokaźniejsze domostwa, pojawiły się gmachy, meczety, pałace, potężnie rozrósł się też i bazar.
 Pietro della Valle, który zwiedzał był Persyę i Teheran w XVII-ym wieku, podczas panowania Abbasa Wielkiego, nic godnego w mieście nie za-

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Podróż_Polki_do_Persyi_cz._I.pdf/119&oldid=1981462”