Strona:Podania i legendy polskie ruskie litewskie (Lucjan Siemieński) 110.png

85. Brzezicki.

 W rocie pana Skuminowéj służył jakiś Brzezicki z Lublina, był on straszny hulaka, pił gorzałkę z każdym, z kim się spotkał, nigdy się niewychmielił, niewiedział, kiedy noc, kiedy dzień, niezmieniał nawet bielizny i w jednéj tylko opończy hulał po ulicy chodząc. Razu jednego przyszli do niego djabli. Spał on jak zwyczajnie w sali; tamże był jakiś Rzepnicki jego krewny, który służył w chorągwi na swoim koniu i sługa; ostatni jako młody chłopczyk spał tęgo i nie wszystko słyszał, tylko koniec, a Rzepnicki z uwagi nic nie stracił i zgodnie z Brzezickim opowiadał rzecz następną: o saméj północy słyszą oni obadwa, jakoby wóz jechał na ulicy; podjeżdża pod dom, wchodzi ktoś po wschodach prosto do sali i zatrzymuje się przy łóżku Brzezickiego. W wozie były cztery konie, ktoś z niego złazi i mówi do naszego hulaki:
 — Przysłany jestem po ciebie, siadaj.
 — Nie djable — odpowiada przebiegły Brzezicki, nietracąc męztwa — ja nie jeżdżę czwórką.
 — Otóż masz i sześć koni. Patrzaj!
 Aż tu istotnie w wozie sześć koni przedziwnych. Chcąc z biedy się wyplątać, Brzezicki znów odpowiada:
 — Powóz brzydki, niemasz azyatyckich dywanów.
 I wszystko było za machnięciem chustki od djabła.
 Tu już niemiał czém się wymówić. Djabeł nalega koniecznie, a on niechce. Tymczasem przywięzuje do nóg łóżka postronek i ciągnie je razem z Brzezickim. Przestrach go opanował, krzyczy z całéj mocy: Chłopcze! chłopcze! A w głowie chłopca ktoś stoi w bieli, niepuszcza go i mówi:
 — Rzuć tego człowieka, on do piekła jedzie.
 — Jakie ty życie prowadzisz? mówił djabeł do Brze-