padek — wątpliwość lub zaprzeczenie, zajęły miejsce silnéj wiary i żywéj poezyi, bez których ludzkość nigdy niejest w stanie ani podnieść się wysoko na drodze postępu, ani tworzyć dzieł przynoszących nieśmiertelność. — O, tylko spytajmy tych, co mieli szczęście rozmawiać z ludem, a raczéj, wyciągnąć z niego jaki nowy materyał, ile doznali rozkoszy wewnętrznéj; jak ich pojęcia przeczyściły się zaraz, jak wszelkie dotychczasowe przypuszczenia nabrały przekonywającéj pewności; Chodakowski odkrywszy jakie zapomniane uroczysko lub horodyszcze, dowiedziawszy się o jakim obrzędzie, jak po nici Aryadny odkrywa przejścia labiryntów dziejowych i nieposiada się w uniesieniu; Narbutt za odśpiewaną sobie piosnkę: Mileńka Lietwa! oddaje Litwinowi w zapale zegarek — bo z niéj wionął zaraz duch ożywczy na tę przeszłość, za którą marnie ścigał po martwych kronikarzach. — Drobne to tylko przykłady; bo i usiłowania dotąd były drobne. Najznamienitsze jednak dotąd zasługi oprócz Chodakowskiego i w części Wojcickiego, położył pan Izopolski, o ile mogę wnosić z urywków jego umieszczanych w Athaeneum. Od lat wielu szukał on po Ukrainie pieśni, podań, zwyczajów, obrzędów i t. p. wygotował obszerne dzieło, które niewiém dla czego, gdy tyle ramot się pojawia, dotąd tylko ułam-
_018.png&oldid=1981245){kind=link}