Strona:Podania i legendy polskie ruskie litewskie (Lucjan Siemieński) 015.png

i chcieli zeń coś wyciągnąć.^[1] Powiadał mi pewien, iż mając na myśli podania podgórskie, pytał we wsi, czy tu niema kogo, coby umiał opowiadać bajki? — Wskazano mu jakiegoś starca. — Poznawszy się z nim, częstuje go kieliszkiem, mówi grzecznie, w końcu nakręca do podań miejscowych i klechd. Starzec ujęty zaczął opowiadać — myślicie, że klechdy i podania? bynajmniéj — zbył go jakiemiś tłustemi anegdotami. — Inny znowu na Litwie niemógł się doprosić pieśni u pewnego starca; dopiero, kiedy raz podochoceni chłopcy zaczęli wyśpiewywać wszeteczne piosenki, starzec ów przejęty zgrozą, obrócił się do zbieracza pieśni i zawołał: Za moich młodych lat nieznano piosnek, jakie ta znikczemniona młodzież śpié-

1.  Nietylko u nas, ale i gdzieindziéj trudno jest dostać się do podań i pieśni ludu. Posłuchajmy, co mówi w téj mierze o wieśniakach kampańskich p. Visconti w dziełku: Suggio de Canti popolari della provincia di Maritima e Campagna. — Roma, 1830. — Ilekroć zdarzyło mi się prosić wieśniaków lub ich żony o powtórzenie śpiewanych piosnek, zawsze odbierałem odmowną odpowiedź i tylko niekiedy za wysoką nagrodę skłoniono się do mego żądania; a i to jeszcze winienem był bardziéj rozkazowi osób, mających u wieśniaków powagę, niż dobréj ich woli. Pieśni te tak wiernie malują wewnętrzne uczucia ich serca, iż żądanie moje zdawało im się być nietylko dziwne, lecz obrażające; prawie, jak gdyby im kto wydzierał najskrytszą tajemnicę. Twarze ich pokrywał wtedy rumieniec, w całéj postaci okazywał się przymus, pomięszanie i kwaśny humor trudny do opisania; — pudor quidam poene subrusticus, jak się wyraża Cicero.