turalną (ludową) i innémi gałęziami świata umysłowego. Taki opis zaspokajałby potrzebę naszą; uczyłby szanować tę istotę, która acz stoi na najniższym szczeblu społeczeństwa, przechowała może w swém łonie pierwotne objawienie i najdawniejsze tradycye.
Wykładając wysokie zasługi wyniknąć mogące z pracy tego rodzaju, nieprzeczę, że na to potrzeba nielada odwagi, nielada siły moralnéj, a nadewszystko szczytnéj miłości i prostoty duszy; gdyż bez ostatnich warunków, niepodobną jest rzeczą dostać się do tajemnic gminu. Chciawszy doznać wzajemności, należy takim stanąć w oczach wieśniaka, jakim on jest sam; z tą wiarą, z tém prostém czuciem, bez żadnéj spekulacyi, ani podejścia. To bowiem, co ma służyć za przyszły żywioł, za tkankę wysokich przeznaczeń, niepowinno być użyte na karb dumy autorskiéj, lub dla nasycenia próżnéj ciekawości. Wieśniak nasz, jakby ostrzegany przeczuciem, że kwiat jego uczuć popadłszy się w ręce niepoświęcone, utraca woń swą i barwy, ma się ciągle na baczeniu i niełatwo przed pierwszym lepszym, tajemnicze słowo uroni, lub pieśń odśpiewa. Najlepiéj to wiedzą ci, co przestawali z ludem
_014.png&oldid=1981241){kind=link}