Ta strona została uwierzytelniona.
A gdy się w ciemnych przepaściach zabłąka,
Przejdzie zawodów kolej i zwątpienia,
Wtedy, ach, dziwną goryczą przesiąka
I na szyderczy uśmiech się zamienia.
I twarz złośliwym wykrzywia wyrazem,
Którym chce dusza urągać zatruta...
I brzmi boleśnie i złowrogo razem,
Jak rozstrojonej harfy dzika nuta.
Lecz i ten uśmiech, co swe rany smaga
I świat wyszydza i światu się skarży,
Rozwieje życia surowa powaga —
Nie da mu powstać na szlachetnej twarzy.
Wtedy znów po nad smutkami wszystkiemi
Litośny anioł, który nas osłania,
Przysyła uśmiech ostatni na ziemi —
Uśmiech dobroci, uśmiech pobłażania.
