Strona:Pl Poezye t. 1 (asnyk).djvu/087

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

W wiecznej piękności, blasku i ogromie,
Jak rosa w słońcu... jednak przecież warto
Chociaż na chwilę dać swą pierś rozdartą
Tym, którzy łakną i tęsknią za niebem,
I głodnych karmić ideału chlebem.
Warto chociażby raz, na chwilę jedną,
Położyć palec na dusz ludzkich ranie
I w lepsze światy zawieść rzeszę biedną, —
Prawdy i piękna dać jej pożądanie.
Bo, chociaż dzieło i twórca przeminie,
Rzucone ziarno zejdzie kiedyś w czynie
I w przyszłych czynów rycerskiej postaci
Zapomnianemu sprawcy się wypłaci.