Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/280

 Jeden z niewolników. Po co skomleć! Ten czy inny — wszystko jedno. Zawsze kij będzie waszym panem.
 Arjos stał niemy w dreszczach boleści.
 Handlarz. Kupujesz ich, obywatelu, czy nie?
 Arjos. O, czemuż ich dobrowolnie oswobodzić nie chcesz!
 Handlarz. Ha, ha, ha!
 Arjos. Oblicz złoto, które w nich masz.
 Handlarz. Pięć... dwadzieścia... sto... dwieście złotników za wszystkich.
 Arjos. Tam na piasku leży kupka złota, które święta dusza złożyła w ofierze niedoli. Idź i odlicz sobie zapłatę.
 Handlarz wysiadł z wozu, ukląkł przy pieniądzach, które Orla przyniosła i wziął zeń sztuk dziesięć.
 Handlarz. Nie widziałem jeszcze złota w takiej poniewierce. Zapewne posiadasz go bardzo wiele. A bydła nie kupisz?... Mam także śliczne rubiny... Nie chcesz niczego więcej?
 'Arjos milczał — handlarz wsiadł na brykę.
 Życzę ci, ażeby nie pozdychali.
 Odjechał.
 Arjos. Ziemio, wydobądź wszystko swoje złoto i wykup niem nędzę ludzką!
 Niewolnik. Do czego mnie, panie, przeznaczasz?
 Arjos. Jesteście wyzwoleńcami tej niewiasty, która was ukochała.
 Niewolnik. Za co?