Strona:Piotr Nansen - Próba ogniowa.djvu/21

 — Że jesteś bezbożnik.
 — Tak? Myślałem że co gorszego! Byłem pewny, że posądzają mnie o jakie morderstwo, albo wielożeństwo...
 — Fe... doktorze, jak można coś podobnego zbywać drwinami! To najdosadniej dowodzi, że jesteś nieszczery.
 — Szczęśliwy się czuję, iż nareszcie pani się przekonała, że nigdy tak nie myślę, jak mówię.
 — Czy pan aby w rzeczywistości jest takim?
 — Jestem, niestety, wykolejony, a wie pani dlaczego?
 — Doprawdy, zaciekawiasz mnie doktorze...
 — Kocham nieszczęśliwie. Pozwoli pani to opowiem oną tragedję...
 — Doktorze... to nie jest nieszczerość!
 — Właśnie, że to jedynie nieszczerość! — Minął już rok. — Ostrożnie, bo pani ławeczkę przewróci! — Byłem młody, swobodny, pełen nadziei świetnej przyszłości, ożywiony wzniosłemi ideałami, które wszystkie młodzieńcze dusze przepełniają.
 — Postępowanie jednak pańskie, pomimo tych ideałów, nie było bez nagany.
 — Niecne oszczerstwo, żadna wina nie ciążyła na moim sumieniu.
 — Więc wówczas uczęszczał pan jeszcze do kościoła?
 — A jakże... byłem w kościele, gdy jedna z moich licznych kuzynek przystępowała do konfirmacji, a także byłem, gdy zaproszono mnie na chrzestnego ojca. Trzymałem do chrztu dziecko m ego przyjaciela.
 — Więc pan ma też przyjaciół żonatych?
 — Żonatych nie, tylko...
 — Jakto, tylko?
 — Łaskawa pani, zapuśćmy na tę sprawę zasłonę, gdyż pani nie wypada jej słuchać, mnie zaś